Toen Ferry en ik een stel werden in april 1990, wist ik dat ik met deze man nog twee kinderen wilde...
Onder andere omstandigheden, was dat gebeurd, maar wij hadden allebei al het nodige meegemaakt en dan denk je toch eerst na en neemt samen een besluit...
Wij zijn in Oporriño en dit stadje is kinderrijk..
In alle tinten en in alle stadia van groei.
Ik geniet en Ferry met mij...vandaar deze overpeinzing.
Let wel! Geen spijt.
Op een gegeven moment liepen we een mooi stuk bos in..ik wist niet wat ik hoorde..
Bagpipes? Kon mijn oren niet geloven..
Om de bocht...ja hoor!
Een man met doedelzak! Zo fantastisch opeens op je weg....
We hadden een korte wandeling vandaag: 17.6 km, langs mooie stukken, maar wel steeds de grote weg ergens op de achtergrond.
Waren vroeg hier: kwart voor 12....was nog niet vertoond.
Vanmorgen toen we beneden kwamen, waren de rolkoffertjes er ook al.
Wij vertrokken, op weg naar een ontbijtje 4.5 km verder.
We waren gelukkig al klaar met ontbijten, toen de groep zich aandiende.
Toch wel een pittig tempo dus. De vrouwen zijn niet zo oud als ik eerst dacht; onze leeftijd waarschijnlijk, uit Amerika.
Allemaal in de rij voor iets te eten en te drinken.
De pelgrims die na hen binnenkwamen, moesten ook in de rij...verbijstering in hun ogen.
Voor de koffie drong Ferry voor, door om la cuenta te vragen en direct twee espresso te bestellen. 🤭
Het laatste stuk voor Porriño, hebben we met een lokaal stel gelopen.
Hun dagelijks rondje, zoals wij het Gaasperpark ‘doen’.
Onze route ging over de weg, maar zij namen de weg langs de rivier, in de schaduw.
Dat raadden zij ons aan..en terecht!
Engeltjes op je weg..
We kwamen net de dames tegen.
Gevraagd hoe de eerste dag was bevallen.
Enthousiast...morgen gaan ze (ook) naar Redondela.
Ze zijn niet Amerikaans, maar Iers (beter 🤩)
Vanmorgen om 6 uur
In de rij voor je ontbijt
We gingen links...
Oporriño
Geen opmerkingen:
Een reactie posten